چه بلایی سرم آمده بود که دیگر حتی حوصله‌ی خواندن متن یک استوری را هم نداشتم. اگر توییت بلندی می‌دیدم ازش رد می‌شدم. حتی ریلزها را که می‌دیدم، بعد از سی ثانیه می‌رفتم ریلز بعدی.
متن‌های کانال‌های تلگرامی را هم که اصلا نمی‌توانستم بروم سراغ‌شان.
حوصله‌ام کم شده بود.
چرا این‌طور شده بودم؟ من که قبلا رمان‌های شش جلدی تمام می‌کردم، چرا حالا دو سه صفحه‌ی اول کتابی را می‌خواندم و بعد، رهایش می‌کردم؟
چند روزی توی همین فکرها بودم که به طرز معجزه‌آسایی کلیپ کوتاهی دیدم.
می‌گفت: «ببین، بازه‌ی تمرکزت به زیر پنج ثانیه رسیده! این ارمغان سوشال مدیاست. همین الآن مغزت دارد به تو می‌گوید بزن ویدیوی بعدی. اما تو مقاومت کن. سه تا راه‌کار برای افزایش تمرکز پیشنهاد می‌کنم:
اول این‌که صبح‌ها وقتی از خواب بیدار می‌شوی، تا نیم ساعت به گوشیت دست نزن.
دوم این‌که طولانی‌تر ببین. به هرجا که نگاه می‌کنی.
سوم این‌که کتاب بخوان.»
خودش بود. دست گذاشته بود روی مشکل من. و من یادم آمد که قبلا هم شنیده بودم که اسکرول کردن زیاد این مشکل را برای‌مان می‌سازد.
مشخصا اینستاگرام با ریلزهای یک دقیقه‌ای این عادت را در ما می‌سازد که کم حوصله شویم!
همان روز تصمیم گرفتم دیگر خیلی به اینستا سر نزنم. صبح‌ها که بیدار می‌شدم، مقاومت می‌کردم که تا نیم ساعت سراغ گوشیم نروم، و از همه بهتر، کتابی را که سال‌ها بود می‌خواستم بخوانم را نشستم به خواندنش.
حالا که چند صباحی گذشته، بهترم. مهم‌ترین دستاوردش هم این بود که برگشتم به کتاب خواندن. و موقع خواندن، گوشیم را جای دیگری می‌گذارم و می‌روم جایی می‌نشینم که فاصله‌ی قابل توجهی با گوشی و لب‌تابم داشته باشم.