یکی از نشانه‌های ناپختگی یک آدم این است که دائماً می‌خواهد به شما چیزی را که بلد است آموزش دهد. در حالی که آدم پخته و سرد و گرم روزگار چشیده، اگر چیزی بلد است، آن را برای خودش نگه می‌دارد و به آن عمل می‌کند.
حال اگر کسی پیدا شد که از او نظر خواست یا درخواستی کرد، آن‌چه لازم است را به او خواهد گفت. تازه اگر مخاطبش را اهل بداند.
آن‌که ادعای استادی می‌کند، قطعاً استاد نیست. و هرکه هم چیزی را به کسی یاد بدهد، لزوما استاد نیست! اما آن‌که لب فرو بسته است هم، لزوماً نادان نیست!
لذا بهتر است آدم سرش را بیاندازد پایین و کار خودش را بکند!