یه بار سر کلاس «هوش هیجانی»، دکتر علوی به‌مون گفت: «چه خوش‌تون بیاد، چه نیاد، رابطه‌ی سالم رابطه‌ای بر اساس give and take هست. یعنی یک چیزی می‌دی و یک چیزی می‌گیری. اگر غیر از این باشه، اون رابطه درست پیش نمی‌ره. ممکنه اولش بر این اساس نباشه، ولی بعدا که پیش بره این‌طوری خواهد شد.»
یعنی چی؟
یعنی بعد از یه مدت که از رابطه گذشت، رابطه‌ای که بر اساس توقع ایجاد نشده، من می‌بینم که تو از من توجه می‌خوای. باشه، من توجهم رو به‌ت می‌دم. تو در ازی این، چی به من می‌دی؟ این رو هم من به‌ت نمی‌گم. به خودم هم نمی‌گم حتی. ولی ایجاد می‌شه.
مثلا من توقع دارم در ازای اون، تو به من محبت کنی. اگه این کار رو نکنی چی می‌شه؟ می‌شه رابطه‌ی یک طرفه.
طرف مقابل، این رو متوجه می‌شه.
هرچند تو به زبون نمی‌گی من ازت توجه می‌خوام، ولی طرف مقابلت این رو می‌فهمه بعد از یه مدت. ولی اگه تو به درخواست طرف مقابلت پاسخ ندی، این سیگنال یک طرفه بودن رابطه رو به طرف مقابلت می‌دی، و در نهایت اون رابطه به پایان می‌رسه.
در تمام روابط همین‌طوریه. شما هر نوع جهان‌بینی که داشته باشید، در روابط عاطفی، دوستانه، همکاری و… همین اتفاق میفته. چون این ذات انسانه. این ذات رابطه‌ست.
حالا شما هرچه‌قدر هم برای طرف مقابل استدلال بیارید، حرف بزنید و چیزایی مثل این، اگه طرف مقابل‌تون رابطه رو دوطرفه نبینه، همه چیز تموم می‌شه.
