دوست گرامی من، جناب عابس قدسی، یک پست اینستاگرامی منتشر کرد و مطلبی نوشت در خور توجه، که عیناً آن را این‌جا نقل می‌کنم:
«ما در روابط‌مان عموماً از «تفاهم» سخن می‌گوییم، ولی آن‌چه بیش‌تر در پی آنیم، چیزی جز «تفهیم» نیست. و میان این دو، فرق بسیار است.
تفاهم امری دوسویه است و جز با همدلی، صورت نمی‌بندد. تفهیم ولی یک‌سویه و فاقد همدلی.
شاید بی‌وجه نیست که در ادبیات حقوقی از تعبیر «تفهیم اتهام» استفاده می‌شود.
و آن‌چه که من می‌فهمم، در مناسبات و مراودات بین فردی و حتی بین جامعه و حکومت، تا اراده‌ای برای تفاهم واقعی در میان نباشد، هیچ فهمی درخور، صورت نمی‌بندد.
و ما چون اغلب خود را حق مطلق می‌دانیم، درصدد «تفهیم» برمی‌آییم و گوش و صبر و توان کافی برای «تفاهم» نداریم!
